Op bezoek bij Oma Marie op 12 hoog.
Ik wilde naar buiten kijken. Je had prachtig uitzicht van die hoogte. In de woon en slaapkamer keek je op het parkje te midden van een van de verkeersader die midden door de stad loopt. Kon ik uren naar buiten kijken. Maar de keuken trok altijd meer. Want daar was iets magisch voor mij. Iets wat tot mijn verbeelding sprak. Ik pakte dan een van de keukenstoelen. De met in mijn ogen fluweel rood bekleede stoeltjes stonden rond de keukentafel met de gehaakte kleedjes. Of gekantklost. Want mijn oma maakte heel veel zelf. Ook maakte ze van die warme sloffen. Haken, breien. Alles deed ze zelf. Al heel vroeg was ze weduwe geworden. In de 30 was ze. Net na de oorlog. Met 3 kleine kinderen. Mijn vader was toen net 9. Ze had veel kostgangers in huis gedurende die jaren. Een bijzondere vrouw. Ze woonden heel lang in een straat in een volkswijk van Enschede.Kleine jongen, grote dromen.
Later verhuisde ze dus naar de flat in hartje Enschede. Met die keuken dus. En in de keuken van haar stulpje waarde de lichtmasten van het Diekman stadion. De thuisbasis van mijn club: F.C. Twente.En als ik het stadion zo zag, waande ik me in het stadion. Als topvoetballer, eigenlijk keeper. En uiteraard werd Twente kampioen. Ik had een levendige fantasie, die met het kampioenschap in 2010 zeer onverwacht bewaarheid werd. Ik stond in de stromende regen op het plein voor diezelfde V&D waar ik vaak met mijn oma kwam en van haar dan een ijsje kreeg. Het liefst had ik zelf in de goal van mijn club gestaan. Maar ja, niet alle dromen zijn realistisch! In mijn eigen fantasie wereld van toen ik 10 was, had ik samen met mijn boezemvriendje Roy een heuse eigen competitie met onze knuffels die als F.C. Twente kampioen werden. Laatste vond ik nog wat schriftjes terug, waarin we minuscuul alle wedstrijdverslagen bijhielden. We hadden zelfs een eigen krantje, namen op cassettebandjes interviews met trainers en spelers op. Rond die zelfde leeftijd was het voor mij al duidelijk dat ik de rest van mijn leven aan de muziek zou gaan weiden.Terwijl ik daar zo in de keuken stond, draaide mijn oma een cassettebandje van opnames die ik thuis voor had gemaakt, met mijn eigen pianomuziek erop. Het opende met Ballade pour Ad(r)e(na)line, in die tijd razend populair. De bladmuziek ontbrak, waardoor ik het op mijn gehoor maar zelf had nagespeeld. Ik meen dat Eine kleiner nachtmusik van Mozart er ook op stond, nog wat Schuman , Beethoven, sonatines van Clementi, en waarschijnlijk 1 van mijn eerste eigen brouwseltjes, genaamd de Bim Bam Boem ballade. En ik meen dat de carnavalskraker “varkens, geiten, boerenkool” er ook op stond. Copy Paste was in die tijd nog tijdrovend, en ik had maar 1 cassetterecorder. Dus als iemand anders ook een bandje wilde, speelde ik een die iedere keer weer opnieuw in.
Als klein jochie droomde ik ervan om brandweerman te worden. Richtte mijn eigen brandweer clubje op, waar ik in het plaatselijk suffertje een artikel in had gekregen. Ik regelde dat we met onze hele klas naar de brandweerkazerne gingen. En ik regelde onze eerste kleuren televisie, de helft van onze vouw-wagen, door mijn droomverjaardag bij de Bolletje beschuit wedstrijd te winnen. De 1ste prijs was het vervullen van de droom. Maar ja, een bos in de fik steken, het vervolgens blussen met Aart Staartjes als brandweercommandant was toch wel zonde van het bos. En werd ons de keuze voorgelegd de droom door te laten gaan, of de kosten die het zou kosten uit te keren. Wij kozen voor dit laatste. Brandweerman ben ik nooit geworden. Hoogtevrees en ik ben niet zo’n held. Keeper heb ik echt geprobeerd. Ik had weergaloze reddingen die ik afwisselde met blunders. Ook die droom vervloog. Maar de muziek, dat is mijn ding geworden.
Als 9 jarige maakte ik al piano solo opnames en was onze woonkamer mijn eerste home-studio.
Toen ze stierf was ik 12 jaar. Ik was intens verdrietig. Tijdens de uitvaart, heb ik vlak naast de kist een walz van Chopin voor haar gespeeld. En ik kreeg haar radio en wat cassette bandjes. En de foto van mijn opa met het poppetje, handje en een glazen beeldje. Die allemaal op de tv stonden. De foto van mijn opa, staat nog steeds bij mijn ouders thuis. Maar het glazen beeldje is nog steeds in mijn bezit. Het heeft alle omzwervingen van mij doorstaan. Niet perse prominent aanwezig, maar het was er wel altijd. Tot enkele jaren terug.
Waardering en uitkering.
Ik ging naar het conservatorium. Ben mijn droom achterna gegaan. Heb daarna een mega gave arrangeerklus gekregen. Porgy&Bess arrangeren voor een dansgezelschap. Ik ben er voor onderscheiden met de perspektief reisprijs. Een theaterprijs voor jong scheppend talent. De jury bestond uit Seth Gaaikema, Petra Lasseur en Wim Barry.
Ik werd geroemd om:
*mijn verrassende remake van de Opera.
*Mijn bijzondere gevoel voor stijl.
*Mijn gevoel voor ritmische precisie.
*Mijn serieus eigen vakwerk.
*Mijn grote inventiviteit.
Het moment van uitreiking van de prijs was in 1995. Ik stond op het toneel van de schouwburg in Amstelveen, en voelde me diep ongelukkig. Ik had namelijk zo weinig werk op dat moment, dat ik een aanvullende uitkering kreeg. Ik was heel creatief. Had heel veel ideeën. Had ze allemaal uitgerwerkt. Eigen projecten. Voor het bedrijfsleven. Alleen ik wist niet hoe ik moest verkopen. Op het moment dat ik gevraagd werd om in bandjes , theaterproducties ed. te gaan spelen, ben ik dat gaan doen. Ik wilde toch wel van mijn muziek gaan leven. Artiesten begeleiden. En niet de minste hoor. Boney M. Sister Sledge. En het was heel erg leuk. En dan begon het toch weer te knagen. Waar bleef die inventieve kleine jongen die droomde van zijn eigen muziek te maken. Ik heb meerdere malen gepoogd eigen groepen op te zetten. Dat lukte inhoudelijk altijd super goed. Maar dan kwam het aan op het promoten. En dan kwamen er weer projecten voorbij waar ik goed mee kon verdienen, en stopte ik het weer weg. Hetzelfde met het lesgeven. Ik heb mijn eigen visie. Maar om te overleven was het makkelijk om op een muziekschool te werken. Ik had altijd iets van. Het kan beter, anders en de structuur van dat onderwijs was achterhaald en log.
007. Op de een of andere manier vroeg het beeldje mijn aandacht. Alsof mijn oma mij iets wilde vertellen. Op mijn zolder had ik het beeldje op mijn rhodes piano gezet. Pakte mijn camera, zette deze op het statief en maakte een plaatje. (zie afbeelding hiernaast) Niet veel later hoorden we dat Lieke zwanger was van Milo. De eerste prognose dat ze was uitgerekend was op 21 december. De geboortedag van mijn oma Marie. Het was alsof ze de komst van Milo aan ons kwam vertellen, zoals de engelen in het kerstverhaal. Kort daarop werd de uitgerekende datum bijgesteld. En uiteindelijk kwam Milo pas op 5 januari 2009.Herinnering aan mijn dromen als kind.
Nog voordat Lieke zwanger was van Milo, heb ik met een intuïtief stuk pianomuziek gespeeld met de intentie om hem welkom te heten in ons leven. Ik had net als vroeger toen ik 9 was, het opname apparaat aanstaan. Lieke lag boven in bed een boek te lezen. Toen ik later boven kwam, vertelde ze dat ze het boek had weggelegd, omdat ze helemaal werd meegevoerd op de klanken van beneden. Tijdens de zwangerschap draaide Lieke dit vaak voor Milo. En ook na de geboorte, speelden we dit voor Milo af als hij ging slapen. Zo is het geboorteklankportret “geboren”, wat ik later heb uitgewerkt in deze vorm. (Het geboorteklankportret van Milo en Miucha, zij heeft ook haar eigen uitnodiging gehad, zijn daar ook te beluisteren). In het verlengde ligt hiervan het memoriam klankportret, wat ik voor tijdens de uitvaart van mijn andere oma heb gecomponeerd en in feite al het fundament voor deze dienst mee heb gelegd.
In 2007 besloot ik voor mezelf te kiezen. Het roer ging om. Ik stopte op de muziekschool. Ik stopte met de top 40 bandjes waar ik in zat. Ging me vooral toeleggen op de Braziliaanse muziek en jazz waar mijn hart ligt. Ik startte in september pop-jazz pianoles. Mijn eigen privé praktijk. Binnen enkele maanden had ik een wachtlijst. Aangezien ik een parttime lespraktijk wilde zo groot als mijn aanstelling aan de muziekschool. Ik nam mijn eerste eigen cd op. Met 8 musici waar ik het liefst mee speelde. Mijn visie. Inmiddels kom ik met mijn 5de eigen album uit. Waar 3 met eigen comopsities, en 2 met mijn arrangementen.
Hoe muziek en intuïtie samen komt.
En het beeldje met het beeld wat ik er van gemaakt heb, kreeg ook een bijzondere plek. Zoals ik al zei, had ik hem op de piano gezet. Het kondigde niet alleen de komst van onze zoon aan, maar ook de weg die ik later zou inslaan. Het glazen beeldje was een boeddha beeldje. Oma had die van vrienden gekregen die in Indonesië waren geweest in de jaren 60. Langzaam maar zeker was de foto die ik als eerste maakte van het beeldje en de muziek, me de weg aan het wijzen die ik zou gaan bewandelen. Inmiddels is het een boegbeeld geworden voor mij, en ontbreekt hij niet meer bij een uiting van State of Mine. Mijn oma als wegwijzer. Zij liet mij weten dat ik nog meer op mijn intuïtie mocht gaan vertrouwen.
Voor mij was het moment van het nemen van de foto het keerpunt in mijn leven. Ik werd herinnert aan waar ik als klein jochie van droomde. Mijn missie en visie leven. De kleine ondernemende muzikant met zijn eigen bandjes vol met fantasie.
Wil jij ook jouw talenten ontwikkelen en jouw eigen leven gaan leiden die je als klein kind voor ogen had? Dan kan ik je helpen. Ik help je graag met het herinneren en aanpakken van jouw eigen wijs.
Hoe? Ik help jou vrijer muziek te maken.
Ik help jou je diepste verlangen terug te vinden. Als healer en reader, help ik jouw blokkades op te sporen en leer je te transformeren om een gelukkiger leven te leiden. kijk hier voor een helend klankportret.
Op 21-12 2016 de geboortedag van mijn oma zal ik een intuïtieve pianomeditatie spelen. Een licht meditatie vol liefde en empathie. Verbind met jezelf en vele anderen. Een zielenklank meditatie.En hiermee is er voor mij weer een circeltje rond.
