Elke volle maan een nieuwe intuïtieve inspiratie op piano
Piano moods by Full Moon
Laat je onderdompelen in de pianoklanken van Michiel Buursen geïnspireerd door de energie van de volle maan.
Tree Moon
“Piano moods by Full Moon” van Michiel Buursen 25-9-2018
De circel is rond. De 13de Piano Mood by Full Moon. De Boom-maan. Ook wel de Offermaan genoemd.
De cd is compleet. En zal op 21 december worden gereleased tijdens de eerste Moonfullness in Hoenderloo.
Als klein kind was ik al bevangen door de energie van de volle maan. Het voelde altijd heel speciaal. Zonder dat ik wist dat het volle maan was, of wist waarom. Vanaf mijn pubertijd stapte ik altijd mijn bed uit om dan met koptelefoon op heel zachtjes weg te mijmeren op mijn electrische rhodes piano. Dat waren voor mij magische nachten. En soms kon ik gewoon niet de slaap vatten en lag ik naar het plafond te staren. De energie van de volle maan heeft mij altijd gefascineerd en geïnspireerd.
De muziek is gespeeld tijdens de volle maan. De muziek ontstaat in het moment. Deze deel ik graag met je.
Ik wilde naar buiten kijken. Je had prachtig uitzicht van die hoogte. In de woon en slaapkamer keek je op het parkje te midden van een van de verkeersader die midden door de stad loopt. Kon ik uren naar buiten kijken. Maar de keuken trok altijd meer. Want daar was iets magisch voor mij. Iets wat tot mijn verbeelding sprak. Ik pakte dan een van de keukenstoelen. De met in mijn ogen fluweel rood bekleede stoeltjes stonden rond de keukentafel met de gehaakte kleedjes. Of gekantklost. Want mijn oma maakte heel veel zelf. Ook maakte ze van die warme sloffen. Haken, breien. Alles deed ze zelf. Al heel vroeg was ze weduwe geworden. In de 30 was ze. Net na de oorlog. Met 3 kleine kinderen. Mijn vader was toen net 9. Ze had veel kostgangers in huis gedurende die jaren. Een bijzondere vrouw. Ze woonden heel lang in een straat in een volkswijk van Enschede.
Later verhuisde ze dus naar de flat in hartje Enschede. Met die keuken dus. En in de keuken van haar stulpje waarde de lichtmasten van het Diekman stadion. De thuisbasis van mijn club: F.C. Twente.En als ik het stadion zo zag, waande ik me in het stadion. Als topvoetballer, eigenlijk keeper. En uiteraard werd Twente kampioen. Ik had een levendige fantasie, die met het kampioenschap in 2010 zeer onverwacht bewaarheid werd. Ik stond in de stromende regen op het plein voor diezelfde V&D waar ik vaak met mijn oma kwam en van haar dan een ijsje kreeg. Het liefst had ik zelf in de goal van mijn club gestaan. Maar ja, niet alle dromen zijn realistisch! In mijn eigen fantasie wereld van toen ik 10 was, had ik samen met mijn boezemvriendje Roy een heuse eigen competitie met onze knuffels die als F.C. Twente kampioen werden. Laatste vond ik nog wat schriftjes terug, waarin we minuscuul alle wedstrijdverslagen bijhielden. We hadden zelfs een eigen krantje, namen op cassettebandjes interviews met trainers en spelers op. Rond die zelfde leeftijd was het voor mij al duidelijk dat ik de rest van mijn leven aan de muziek zou gaan weiden.
Als klein jochie droomde ik ervan om brandweerman te worden. Richtte mijn eigen brandweer clubje op, waar ik in het plaatselijk suffertje een artikel in had gekregen. Ik regelde dat we met onze hele klas naar de brandweerkazerne gingen. En ik regelde onze eerste kleuren televisie, de helft van onze vouw-wagen, door mijn droomverjaardag bij de Bolletje beschuit wedstrijd te winnen. De 1ste prijs was het vervullen van de droom. Maar ja, een bos in de fik steken, het vervolgens blussen met Aart Staartjes als brandweercommandant was toch wel zonde van het bos. En werd ons de keuze voorgelegd de droom door te laten gaan, of de kosten die het zou kosten uit te keren. Wij kozen voor dit laatste. Brandweerman ben ik nooit geworden. Hoogtevrees en ik ben niet zo’n held. Keeper heb ik echt geprobeerd. Ik had weergaloze reddingen die ik afwisselde met blunders. Ook die droom vervloog. Maar de muziek, dat is mijn ding geworden.
Toen ze stierf was ik 12 jaar. Ik was intens verdrietig. Tijdens de uitvaart, heb ik vlak naast de kist een walz van Chopin voor haar gespeeld. En ik kreeg haar radio en wat cassette bandjes. En de foto van mijn opa met het poppetje, handje en een glazen beeldje. Die allemaal op de tv stonden. De foto van mijn opa, staat nog steeds bij mijn ouders thuis. Maar het glazen beeldje is nog steeds in mijn bezit. Het heeft alle omzwervingen van mij doorstaan. Niet perse prominent aanwezig, maar het was er wel altijd. Tot enkele jaren terug.
007. Op de een of andere manier vroeg het beeldje mijn aandacht. Alsof mijn oma mij iets wilde vertellen. Op mijn zolder had ik het beeldje op mijn rhodes piano gezet. Pakte mijn camera, zette deze op het statief en maakte een plaatje. (zie afbeelding hiernaast) Niet veel later hoorden we dat Lieke zwanger was van Milo. De eerste prognose dat ze was uitgerekend was op 21 december. De geboortedag van mijn oma Marie. Het was alsof ze de komst van Milo aan ons kwam vertellen, zoals de engelen in het kerstverhaal. Kort daarop werd de uitgerekende datum bijgesteld. En uiteindelijk kwam Milo pas op 5 januari 2009.
Ik spreek rond 2002 of 2003.
Die wijze lessen neem ik de rest van mijn leven mee.